Tıbbi Müdahaleleri Çocuğa Anlatmak

Yaşamın akışında hazırlık yapabilmek için fırsat sunan ya da sunamayan; kimi zaman isteğimizle kimi zamansa mecburi bazı tıbbi süreçlerden geçilmesi gerekebilmekte. Aşılar, diş hekimi ziyaretleri, sünnet, rutin muayeneler, acil müdahaleler vs. gibi.

Ebeveynin ve sağlık çalışanlarının bu süreçte çocuğu şefkatle anlayan, olabildiğince çocuğun

hızında hareket edebilen konumda olması, tedaviyi çocuğun anlayabileceği dilde basitçe aktarması, evde tıbbi müdahalenin oyuncaklarla ya da bizzat çocukla oyun içerisinde provasının yapılması fiziksel acının eşlik edeceği bu deneyim için travmayı önleyen konumda olabilmektedir.

Küçük yaştaki çocuklar için doktor/diş hekimi/hemşirelerin eğer mümkünse odada ebeveynin

çocuğa eşlik etmesine ortam sağlamaları kıymetlidir. Süreçte hekim ve ebeveynin işbirlikçi bir tavırda olması çocuğun güvende ve rahat hissetmesini sağlayacaktır.

Çocuk doktora götürülürken gideceği yer hakkında doğru bilgi verilmesi (“parka gidiyoruz,

teyzene gidiyoruz”) müdahalenin gecikmemesini sağlarken güven ortamı için de katkı sağlar.

Çocuğun kendini fiziksel ve ruhsal olarak hazırlamasına ortam sağlanmalıdır.

“Ağlanacak bir şey yok ki, acımadı ki” söylemleri yapılan bazı hatalardandır. Çocuğun ağlaması, o anda engellenmemelidir. Eğer çocuk korkuyorsa o an için korkulacak bir şey vardır. Ebeveyn bu durumda çocuğa sarılıp güvende olduğunu hissettirmeli ve gerekirse (hekim rızasıyla) tedavi ebeveynin kucağında devam etmelidir. Ayrıca “hiç canın acımayacak” şeklinde mümkün olmayan ve güven sarsıcı cümlelerden uzak durmak gerekir. Bunun yerine “yanındayım, doktorlar herhangi aksi bir durumda hemen yanı başında olacak” ifadeleri daha doğru bir noktayı tanımlar.

Çocuklar her şeyi hatırlar. Bilinç seviyesinde olmasa da beden kayıt tutar. Tıbbi müdahaleler hayatın çok içinden ve gereklidir. Süreci çocuk için dengelemek ve bir keşif niteliğinde olmasını

sağlamak ise ebeveyn ve sağlık çalışanları yani yetişkinlerin yapabileceği önleyici müdahaledir.