Erektil disfonksiyon ya da halk ortasında bilinen ismiyle penisin sertleşme zorluğu; başarılı bir cinsel münasebet için gerekli olan penis sertliğinin sağlanamaması ya da sağlansa bile devam ettirilememesi olarak tanımlanmaktadır. 1995 yılında yapılan bir bilimsel çalışmanın sonuçları; tüm dünyada yaklaşık olarak 153 milyon erkeğin cinsel ilgi sırasında sertleşme sorunu yaşadığını ve bu sayının 2025 yılında yaklaşık olarak 322 milyonu bulacağını göstermiştir. 1950 ve 1960’lı yıllarda erkekte sertleşme meselesinin kökeninde psikojenik nedenlerin olduğu düşünülürken, günümüzde bu sorunun daha çok penisin damarsal ve sinirsel yapılarından kaynaklanan birtakım hastalıklara bağlı olarak ortaya çıktığı kanıtlanmıştır. Genel olarak damar sertliği, tansiyon yüksekliği ve şeker hastalığı üzere damar ve hudut yapılarını bozan hastalıklar ile kronik böbrek yetmezliği üzere daha nadiren karşılaşılan hastalıklar, erkekte sertleşme sıkıntısına eşlik etmektedir.
Örneklemek gerekirse şeker hastalarının yaklaşık olarak yarısında değişen derecelerde olmak üzere sertleşme meselesinin olduğu bilinmektedir. Prostat kanseri nedeniyle cerrahi tedavi uygulanan hastaların da yaklaşık olarak %40-90’ında sertleşme sorunu ile karşılaşılmaktadır. Buna karşılık hastaların çok değerli bir kısmı, sertleşme meselesinin sahip oldukları hastalığın doğal ve kabul edilmesi gereken bir sonucu olduğunu düşünmekte, tedavinin ise olanaksız olduğunu varsayarak rastgele bir tedavi talebinde bulunmamaktadır.
1980’li yıllardan sonra penis sertleşmesinde rol oynayan faktörlerin ve sertleşme problemine neden olan sebeplerin ortaya konulmasından sonra, günümüzde sertleşme sorunu erkekler için bir kabus olmaktan çıkmış ve tedavisi her koşulda sağlanabilen bir hastalık halini almıştır. Ülkemizde yapılan bir çalışmada, 40 yaş üstü erkeklerde değişik derecelerde olmak üzere sertleşme probleminin görülme sıklığının yaklaşık olarak %52 olduğu rapor edilmektedir. Öbür bir deyişle her iki erkekten biri yaşlanmaya bağlı olarak ortaya çıkan sertleşme sorunu ile karşı karşıya kalmaktadır.
Tedavide birinci basamak; ağızdan alınabilen ilaçlardır. Birinci basamak tedavinin yarar sağlamadığı hastalarda ikinci basmak tedavi olarak penis içine enjekte edilen ilaçlardan fayda sağlanabilir.
Son basamak tedavi seçeneği halk ortasında ‘Mutluluk Çubuğu’ olarak bilinen penil protezlerin penis içine yerleştirilmesi operasyonudur. Anlaşılacağı üzere bu tedavide hastaya bir operasyon uygulanması gerekmektedir. Yaklaşık bir saat süren bir operasyon ile bu aygıtlar penisin içine yerleştirilmektedir. Bu aygıtlar yerleştirildikten sonra hiçbir halde dışarıdan fark edilmemektedir. Hidrolik özelliğe sahip bu aygıtlar hastaya istediği vakit penisini sertleştirme imkanı sağlamaktadır. Bununla birlikte penil protez operasyonuna karar verilmeden evvel hastaların hiçbir ilaç tedavisinden fayda görmeyeceğine kesin olarak emin olunmalıdır. Öte yandan bedene yerleştirilen yabancı bir cismin, düşük bir ihtimal de olsa enfeksiyon gelişme riski göz önüne alınmalı ve bu stil operasyonlar sterilizasyon koşullarının üst seviyede sağlanabildiği sıhhat kuruluşlarında gerçekleştirilmelidir.
Teknolojide sağlanan gelişimlere paralel olarak, penis protezlerinin teknik özelliklerinde de çok kıymetli gelilşimler sağlanmıştır. 1980’li yıllarda penil protezler sert rijid materyellerden üretilirken, günümüzde şişirilebilir protezler yaygın olarak kullanılmaktadır. Rijid protezler hastanın daima olarak penisinin ‘erekte’ halde kalmasına neden olduğundan penis fizyolojisine uygun değildir. Bu usul protez ameliyatlarından sonar, penis daima olarak ‘erekt-kalkık’ halde olduğunda, hastanın giysisinin altında besbelli olarak fark edilmekte ve bu durum hasta açısından son derece rahatsız edici bir toplumsal duruma neden olmaktadır. Daha da kıymetlisi rijid materyeller vakitle penis dokusunun aşınmasına neden olmak suretiyle, belirli bir mühlet sonra protezin penis dışına çıkmasına neden olabilmektedir.